حصار را بشکن

به فراسوی خویش آی

در دیدگان من بنگر

این سمت  ، قلبی غریب است ! 

که نفسهای مسموم دیو زندگی

بی رحمانه 

قصه ء زیستن به گوشش میخواند

ای غریبه بامن و

آشنا با "غریبه " ی خویش  !

مرداب عشق مرا صادقانه

پر چینی از  اعتماد نـِه

و لرزش پایه های احساس را

جاودانه استحکام  بخش !

بگذار این به گل نشسته ء تنها

با اعتماد شانه های تو

همچنان در خاطرت ،

در خاطره ات  

از خویش رها گردد

تا نقش روزهای گم شدنش

در سنگلاخ "بی تو بودن" ها

از خاطرش  ، برای همیشه رخت بر بندد ،

بگذار با تو بماند،

بگذار با تو بمیرد !