(( هبـــوط ))

زمیـن گـرم تـرنّـم بـود آدم بـود بـا حّـوا
 وفصـل سبـز گـندم بـود آدم بـود بـا حّـوا

زمان پیـوستـه می خنـدید زمیـن از شوق می رقصید
 ودریـا در تـلاطـم بـود آدم بـود بـا حّـوا

سکوتـی سبـز حـاکـم بـود، مـا بـین دو د ل داده
جهـان غـرق تفـاهـم بـود آدم بـود بـا حّـوا

سخـنها بـا نگـاهـی آشنـا ردّ و بـدل مـی شد
زبـان لال ا ز تکـلّـم بـود آدم بـود بـا حّـوا

نـه ا نـدر سـینه هـا کیـنه ، نه دشنامی نه نفـرینـی
کـه کـار لـب تبسّـم بـود آدم بـود بـا حّـوا

هـر آنچـه مـی گـذشت از د ل ، مجسّم می شد ا ز دیده
سخـن در متن مـردم بـود آدم بـود با حّـوا

دو جـان بـود دو پیکـر ، یک دل ا نـدر سینـه ی آ ن دو
منیـّت در میـان گـم بـود آدم بـود بـا حّـوا

… کـه سـیب وسـوسـه روئید و گـندم اتـّّفـاق ا فتـاد
دگــر فصـل تهـاجـم بـود آدم بـود بـا حّـوا

گنـاهـی اتـّّفـاق ا فتـاد ؟ شـایـد تـرک اولایـی
هـبـوطـی در تجسّـم بـود آدم بـود بـا حـوّا

عمـل وسـواس شیطان بود و لـب وا شد که: من یا تو
دگـر بحـث از تقـدّم بـود آدم بـود بـا حـوّا

بلایـی در میـان بـود و قـدر شـد بـر قـضـا غا لـب
کـه را حـقّ تظلّـم بـود؟ آدم بـود؟ بـا حـوّا ؟

نمـی دانـم کـدامین فـصل ایـن مـصحف ورق می خـورد
وشـایـد فـصل پنجـم بـود آدم بـود بـا حـوّا
   
... هــزارا ن سا ل قـبل از ما که نقـل داستان ها شد،
زمـین گـرم تـرنّـم بـود آدم بـود بـا حـوّا